DWA POKOJE

Byt nie zwraca się do nas jako całość, lecz poprzez konkret egzystencjalny, drobiny znaczące (...). W jaki sposób coś istnieje, przerywa milczenie bytu i apeluje do naszego rozumienia. A być może również pomaga nam zrozumieć samych siebie (...).

J. Brach-Czajna

Na te zagadnienia próbujemy odpowiedzieć w akcji performatywnej. Przez drobiny opowiadamy losy ludzi, którzy w łódzkim getcie spędzili odcinek swojego życia. Próbujemy szkicować z pamięci przeszłość. Taki rysunek jest jakby dwoistą uwagą lub uważnością na to, co pochodzi z przeszłości (i w tym procesie bywa, że się upublicznia) i uważnością na siebie samych, do których prywatnie to coś przychodzi. O wartości tych rysunków przesądza fakt, że udało się powiązać i przepleść prywatne z publicznym, wyrozumowane z intuicyjnym, przypomniane z odczuwanym. Akcja Dwa pokoje jest interdyscyplinarnym zdarzeniem poświęconym pamięci Litzmannstadt Getto. Wskazujemy te obszary topografii, które ze względu na ich bolesną, niejednoznaczną, historię, są zapomniane lub pomijane milczeniem. Wyznaczamy te obszary historii Litzmannstadt Getto, które dotychczas pozostawały obecne wyłącznie w archiwach.

I była moda w getcie
Kiedy trafiłam w Archiwum Państwowym Łodzi na zdjęcia kobiet, które prezentowały ubiory szyte w resorcie krawieckim funkcjonującym na terenie Litzmannstadt Ghetto nie przeczuwałam, że będę rozmawiać z żoną szefa, Haliną Elczewską o modzie, o kobiecości i milczeniu. O sile przetrwania.

(...) to nie znaczy, że ukrywa się pewne rzeczy, niczego się nie ukrywa; o pewnych rzeczach nie chce się mówić, i chce się o nich zapomnieć. To nie jest jednoznaczne z tym, że się je ukrywa. To dwie zupełnie różne rzeczy, prawda? 
Halina Elczewska, z domu Goldblum (ur. 11 listopada 1919 w Łodzi, zm. 2 grudnia 2013 w Warszawie)

Koncepcja: Weronika Fibich
Produkcja i narracja: Ewa Łukasiewicz
Gromadzenie materiałów: Elżbieta Mentel, Katarzyna Skręt, Patrycja Terciak
Montaż dźwięku: Jacek Malarski
Muzyka: Tomasz Krzyżanowski
Instalacje: Justyna Rochala 
Wizualizacje: Ludomir Franczak
Projekt graficzny: Tina Siuda
Slajdy: Ewa Ciechanowska
Dokumentacja spotkań ze Świadkami: Adrian Robak

Premiera: Teatr KANA, 2019

Dokumentacja fotograficzna: Piotr Nykowski